İnfertilite Ve Kısırlık

İnfertilite tanısı çiftin en çok çocuk istediği bir dönemde alınır. Çiftin bu tanıyı  algılaması ve bu durumla baş edebilmesi  ilk etapta mümkün değildir. Çiftler bu dönemde daha önceki yaşantılarını gözden geçirmeye, kendilerini ve eşlerini suçlamaya başlarlar. Durumu zaman kazanmak için inkar bile edebilirler. Doktor doktor dolaşıp durumlarının tekrar değerlendirilmesini isterler. Bunların hepsi aldıkları tanıya uyum sağlamak için yapılan inkarlardır.

Tedaviye başlamak kısmen tanıyı kabul etmek demektir. İnfertile çiftin infertilite tedavi süreci gerek tedavinin getirdiği özelliklerden gerekse psikososyal faktörlerden kaynaklı birçok alandan etkilenir. Tüp bebek ve aşılama gibi yardımla üreme tekniklerindeki gelişmeler hastalara bir yönüyle umut olurken diğer yandan çiftlerde üzüntü, kontrol kaybı, damgalanma ve yetişkin kimliğine ulaşamama gibi durumlarda yaratmaktadır.

Çocuk sahibi olamamak psikolojik travmaya neden olur ve bir tür kimlik krizini de beraberin de getirir. Benlik saygısı zedelenir, yetersizlik ve suçluluk duyguları vücut imajına ilişkin hatta kastrasyon korkuları ve yok oluş duygusuna ilişkin endişeleri uyandırır. Bu açılardan bakıldığında infertile olan bir çiftin yaşadığı sorunları kendisiyle, ailesiyle, yakın sosyal çevresiyle ve tüp bebek tedavisiyle ilişkilendirmek mümkündür.

Tedavi alan çiftlerin özellikle de kadınların yaşadıkları sorun alanlarına bakıldığında; tedaviye başlayacakları zaman ve daha önceki başarısız tedavilerden dolayı kendilerini gergin hissedenlerin, hastaneye gelecekleri günün akşamı uyuyamayanların, zihinlerini ’acaba gebe kalabilecek miyim’ sorusuyla meşgul  edenlerin sayısı yüksektir. İnfertilite tedavisinin zor ve uzun süreci içerisinde kişilerin anksiyete, cinsel işlev bozukluğu, evlilik içi çatışma gibi sorunlar yaşadığı açıktır.